Organismen observeren hun omgeving en de verwerking van de waarnemingen leidt tot een positief of negatief gevoel. Dat gevoel resulteert in actie waardoor de perceptie van de omgeving kan veranderen. Een verandering in de omgeving kan aanleiding zijn voor een beleving en dit maakt vervolgens een aanpassing van het gedrag mogelijk. Bij de mens warden belevingsverschillen in het geheugen opgeslagen als ervaringen.
Ook in de kunstbeleving zien we de kenmerken terug van deze autonome sensomotorische coordinatie, een basisprincipe in het proces dat we in de evolutie biocognitie noemen.
Het biocognitieve proces, dat zo oud is als het leven op aarde, vormt de rode draad door de lezingen tijdens de eerste helft van deze cursus. We beginnen bij de bacterie die slechts kan overleven wanneer hij actief zijn interne milieu constant houdt, een proces dat we homeostase noemen. De evolutie zorgt voor de principiele mogelijkheid voor organismen om gunstige omstandigheden te benutten en potentiele gevaren te mijden (actie). Nieuwe levensvormen zijn het resultaat van aangepaste vormen van gegevensverwerking, dat wil zeggen, van cognitie. Daarna zal het bio-cognitieve proces (de perceptie-actiekoppeling) vanuit verschillende invalshoeken worden gerelateerd aan de beleving van kunst. We eindigen met een terugblik op de kunstbeleving vanuit neurofysiologisch perspectief.
De tweede helft van deze lezingencyclus start met het ‘kleur-en-zien’ in de natuur en kleuren-zien in een culturele context. Rondom dit kader zullen vanuit verschillende disciplines ontwikkelingen in de beeldende kunst en kunstkritiek worden belicht, waarna hier door anderen vanuit een biocognitief perspectief op wordt gereflecteerd.
De cursuscoördinatoren waren em. prof. dr. Ch. Wildevuur en em. prof. dr. H.J. Ten Duis
Het volledige programma is in te zien via onderstaande link:
