Er zijn uit de Byzantijnse Middeleeuwen enkele epen, lange epische verhalen in dichtvorm overgeleverd. De drie belangrijkste zijn “Diyenis Akrites’, het Byzantijns Alexandergedicht en de Kroniek van Morea. Het eerste gaat over de geboorte, jeugd en avonturen van de “tweegeborene” als Akrites, d.i. bewaker van de Byzantijnse grenzen in het Arabisch-Byzantijns grensgebied. Hij is onverslaanbaar, verslaat in zijn eentje hele legers en moet zich teweer stellen tegen roversbenden die door de Apelaten (‘Vrijbuiters’, “Veedieven”) worden aangevoerd. Zoals ooit zijn moeder door zijn vader, de Emir, was geschaakt, zo verwerft  ook hij  zijn vrouw door schaking. Voor haar bouwt hij een kasteel bij de Euphraat. Maar ook een superheld kan zondig zijn; tweemaal pleegt hij overspel en ofschoon zijn zonden hem vergeven worden sterft hij aan een kwalijke ziekte. Zijn geliefde sterft van verdriet in zijn armen voordat hij zelf sterft. Met pracht en praal wordt het paar op een heuvel begraven. Het Byzantijns Alexandergedicht is een nadichting van de Alexanderroman, een romantisch levensverhaal over leven en daden van Alexander de Grote, ontstaan in de 3e/4e eeuw in Alexandrië; 6130 15-lettergrepige verzen. Beide gedichten heb ik in hun geheel vertaald in verzen. De Kroniek van Morea gaat over het ontvouwen van een Frankische staat op de Peloponnesus tussen 1220 en 1360. Frankisch thema in Griekse verzen. Ik zal in feite alleen Diyenis behandelen, met inleiding en het voordragen van een aantal sprekende fragmenten.