De vader in het gedicht van Goethe luistert niet echt naar zijn zoon, ontkent wat het kind ervaart, probeert te ‘onttoveren’, rijdt in galop voort, maar ondertussen sterft het kind in zijn armen. Kun je dit opvatten als een gebrek aan empathie? Waarom fascineert de ballade ons nog altijd en blijft in onze hoofden de melodie van Schubert en de tekst van Goethe steeds maar opduiken? Zou het kunnen zijn omdat we allemaal half vergeten herinneringen hebben aan eender onbegrip van de ouders, die nu eenmaal in een totaal andere volwassen wereld leven? Hoe vreemd en onvertrouwd dit verhaal van een doodsstrijd als pedofiele aanranding ons ook voorkomt, het moet toch ook contact maken met een algemene kinderervaring, dat onze beschermers en opvoeders niets begrijpen van onze innerlijke wereld. Dus toch: gebrek aan empathie, maar structureel, tragisch, deels min of meer onvermijdelijk.