De laatste tijd horen en lezen we steeds meer over de mogelijk zorgelijke bij-effecten van digitale schermen op jongeren. Ook oogartsen slaan nu alarm. Wat is hier aan de hand? Wat weten we over de risico’s voor de ogen van kinderen en volwassen, hoe groot zijn die risico’s voor individuen en voor de samenleving als geheel, en welke mogelijkheden voor preventie zijn er? In deze voordracht ga ik in op deze vragen, bespreek de stand van de wetenschap, nieuwe technische ontwikkelingen, politieke zorgen en keuzes, en recente en aankomende lobby- en publiekscampagnes. In het bijzonder besteed ik aandacht aan drie wetenschappelijke artikelen die ontstaan zijn middels een ultieme vorm van patiëntenparticipatie. Patiënten en zorgprofessionals werkten gelijkwaardig samen bij het formuleren van de onderzoeksvragen, uitvoeren, analyseren en publiceren van het onderzoek, het werven van fondsen en het omzetten van onderzoeksresultaten in impact. 

Ritsert Jansen (1963) studeerde wiskunde en informatica aan Rijksuniversiteit Groningen (1987). Hij werkte daarna 15 jaar als statisticus en statistisch geneticus bij verschillende instituten van Dienst Landbouwkundig Onderzoek (nu onderdeel van Wageningen UR), promoveerde aan Wageningen Universiteit (1995) en leidde een EU consortium en cluster van consortia. In 2002 keerde hij terug naar Groningen voor een duo-aanstelling als eerste hoogleraar bioinformatica bij FWN (nu FSE) en UMCG en verkreeg al snel een NWO-VICI beurs. Vanaf 2011 werkte hij ook als eerste Dean Talent Development voor alle faculteiten en publiceerde drie boeken, zie www.Cambridge.org/jansen. In 2022 werd hij afgekeurd en ging vervroegd met emeritaat. Sindsdien zet hij zich als ervaringsdeskundige in voor de verbetering van de oogzorg in Nederland.