Het stadje Weimar had in de 19e en begin 20e eeuw een grote symbolische betekenis voor Duits-land: tegenover de ‘Macht’ in Berlijn representeerde het de idealistische traditie van de Duitse ‘Geist’. Deze symbolische betekenis ging terug op de bloeiperiode waarin Weimar – met Goethe en Schiller als grootste beroemdheden – Europese uitstraling verwierf: de Weimarer Klassik. Tijdens de lezing wordt het belang geschetst van de Duitse ‘Geist’ en de omstandigheden en invloed van de Weimarer Klassik daarop.

Michiel Hagdorn studeerde in de jaren ‘80 literatuurwetenschappen aan de Radboud (toen nog: Katholieke) Universiteit Nijmegen; in 1987 studeerde hij af bij prof. dr. Wim Bronzwaer, op een scriptie over Thomas Mann en Menno ter Braak. Na jaren lang werkzaam te zijn geweest als literair recensent, tekstredacteur en leraar in het middelbaar onderwijs, geeft hij sinds 1997 cursussen en lezingen over Duitse literatuur, muziek en cultuurgeschiedenis; zijn belangrijke opdrachtgevers zijn verschillende HOVO-instellingen. Ook organiseert hij cultuurhistorische reizen naar Duitsland. Zijn aandacht gaat uit naar de samenhang tussen cultuur (vooral literatuur, filosofie en kunst) en de historische context, in het bijzonder betreffende de Duitse oudere en moderne ‘Klassiker’ (o.a. Johann Wolfgang von Goethe, Friedrich Schiller, Heinrich Heine, Thomas Mann, Franz Kafka), de muziek van Richard Wagner, en de decennia rond 1800 (Weimarer Klassik, Duitse Romantik).